فكر كردم تو آدمايي كه من ميشناسم خيلي چيزا عوض شده ،فكر كردم شايد ديگه لازم نباشه براي اينكه حرف بزنن من به خودم فشاري بيارم ،فكر كردم شايد با ضربه خوردن به بلوغ ميرسند،فكر كردم بالاخره يه روزي ميفهمن چي براشون خوبه چي بده،فكر ميكردم يه روزي بالاخره ميفهمن من چي ميگم.ولي من يه چيزي رو در نظر نگرفته بودم.اينكه يه شفيره براي اينكه از پيله بيرون بياد لازمه كه بدونه اون بدنيا نيومده كه يه كرم باقي بمونه..حالا اگه فكر كنه تمام فلسفه وجوديش اينه كه يه كرم باشه،هيچ وقت پروانه نميشه و من اينو در نظر نگرفته بودم.و نبايد بهش كمك كرد كه بيرون بياد چون زنده نميمونه
حالا ديگه سعي نميكنم.اينو به خودم قول دادم